Beste Ger

Beste Ger, (dit is natuurlijk niet jouw echte naam, ik bescherm jouw privacy),

Binnenkort hebben we alweer de derde sessie van ons coachtraject. Je bent  een succesvolle man, je hebt een grote verantwoordelijkheid. Maar toch heb je altijd twijfels: “Neem ik niet te veel hooi op mijn vork?”  “Hoe kan ik op dit bereikte niveau blijven? Het is zo lastig om mezelf te blijven waarmaken…”

Kenmerkend voor jou is dat je dikwijls het gevoel hebt dat je tekort schiet. Je neemt je werk en je verantwoordelijkheid mee naar huis. Vaak letterlijk dat je thuis nog even aan rapporten zit te werken of nog even een telefoontje doet. De vorige keer hebben we een prachtige bijeenkomst gehad rond het bekende kernkwadrant. Je kent dat wel uit je opleiding. We onderzoeken jouw kernkwaliteiten. En na enige tijd zeg je: mijn flexibiliteit is een van mijn kwaliteiten, ik sta open voor de dagelijkse hectiek in mijn functie, ik ben niet zo snel uit het veld geslagen. Prachtig. En je wilt meteen door naar je valkuil, want daar ben je van overtuigd. Te chaotisch misschien? Maar dat is nu precies wat je altijd al doet. Een complimentje aan jezelf geven gaat ternauwernood, en als je dat al gedaan hebt dan komt direct de wijzende vinger: JE VALKUIL!

Gelukkig heb ik enkele kaartjes en dek ik  je valkuil af. Nu is de weg vrij om eerst eens te kijken hoe je in jouw kwaliteit belemmerd wordt. Deze benadering zorgt ervoor dat je die kwaliteit echt gaat aanvaarden als iets bijzonders. Prachtig dat je zo flexibel kunt zijn. Geweldig dat je problemen de baas kunt. Maar wie of wat loopt je daarbij voor de voeten? En dan kom je bij je allergie, je “tegenstander”. Je hebt inderdaad een oudere collega die nogal precies is, volgens de regels werkt. (Natuurlijk zit zij in jouw allergie. Toch is het niet ondenkbaar dat die zg. tegenstander bij jou zelf zit, dat er een “betere ik” op je schouder zit die je steeds erop wijst dat je veel en veel te veel over je laat lopen.)

Als we naar de positieve kanten van je collega gaan kijken en je die gaat waarderen, is er ineens veel meer ruimte om naar je valkuilen te kijken, Nu ben je niet meer veroordelend maar kun je je valkuilen accepteren, jezelf accepteren. En dat werkt louterend, je kunt makkelijker je flexibiliteit inzetten omdat je weet dat je collega’s, je betere ik, er zijn om je te helpen om niet teveel hooi op de vork te nemen.