Tijdens
de derde afspraak die ik met Mari had spraken we er over dat op de een of andere manier mijn agenda maar vol bleef lopen. Ik hield regelmatig opruiming, creëerde ruimte en soms nog geen week later was de ruimte alweer verdampt als sneeuw voor de zon en mijn agenda weer tot de rand toe (en daarover) gevuld, waar ging het toch steeds mis?
We gingen in de ruimte staan en ik kreeg grote poef voor de neus, waarbij de poef een klus/ of een probleem vertegenwoordigde.
“Ga eens kijken naar het probleem als een kind”, was de opdracht. Huh? Als een kind? Hoe kijk je dan? Ik moest daar over denken en kon dat niet zo goed, kwam ook doordat ik me al op heel jonge leeftijd door een ingrijpende gebeurtenis in het gezinsleven verantwoordelijk was gaan voelen voor mensen en situaties die niet hoorden bij een kind van zes. Dus ja, hoe denkt een kind? Ik was al snel een jong volwassene geworden vroeger. We kwamen er toch samen uit, een kind verwondert zich, bekijkt het probleem aan alle kanten en loopt er vervolgens bij weg en gaat weer spelen, of roept een van zijn ouders erbij om te helpen. “Hoe voelt het om als een kind te kijken”? “Lastig om te doen, was mijn antwoord, maar gewoon weer door gaan met spelen klinkt wel aanlokkelijk”…..
“Zet nu een stap op zij en bekijk het probleem als een slachtoffer”… en ja, dat ging me makkelijker af, ik voel me ook vaak slachtoffer als mijn agenda weer overstroomt en het lijkt of ik de enige ben die een klus op kon pakken….”Hoe voelt het om slachtoffer te zijn”? “Slecht, daar wil ik nou juist van af”. Zo gingen we een heel rijtje af, op welke manieren kun je naar een probleem kijken. Als martelaar was ook een manier, nou, die kwam me ook niet helemaal vreemd voor.. J .
Als tovenaar, zo kun je ook gaan kijken, kan ik dit probleem, deze klus op mijn werk, ook zo gebruiken dat ik er iets van leer, er iets moois uit haal en het kan gebruiken ten dienste van ander werk wat gedaan moet worden etc. Dat is een manier die ik al regelmatig gebruik en die soms ook prima werkt.
Vervolgens de rol van vluchteling…. Daar moest ik ook wel even over na denken hoe dat zou voelen. Ik kwam er niet uit, wezensvreemd om weg te lopen voor een probleem, past niet bij me en gaat ook nooit passen. Die kon van het lijstje af dus.
En dan de meest verrassende manier om naar een probleem te kijken: Als strijder! Mari stelde de vraag: Hoe voelt het om als strijder te kijken”? Ik reeg enorme lach van oor tot oor en voelde opluchting, als strijder zou ik dat probleem gewoon een enorme schop verkopen…
“Wat houd je tegen om dat soms te doen”, was de vervolg vraag…..tja, dat leek eigenlijk nooit een optie….. na de oefening kwam ik tot de conclusie dat ik problemen veel meer als kind wil gaan bekijken, me verwonderen waarom werkzaamheden automatisch op mijn bordje worden geschoven. Vervolgens afwegen wat ik wel en wat ik niet aan caseload er nog bij kan hebben en daar duidelijk over zijn. En soms een klus gewoon ook een schop verkopen, wat strijdbarder worden dus. Van de martelaar en het slachtoffer wil ik afscheid nemen…..
De testcase kwam nog geen paar uur later. Een doorstuur mail van een collega die als antwoord op een vraag die haar door iemand uit de organisatie gesteld was zei: “Ik stuur je mail door en zal Marieke vragen contact met je op te nemen”….ik zag die bewuste collega nog die middag en vroeg: “Joh, wat maakt dat je de mail aan mij doorstuurt? (verwondering van het kind) Jij zit ook goed in de materie, waarom leg jezelf niet even contact en ga jij dit niet afhandelen?” (de strijder gaf het probleem een schop) De stilte was tekenend, zo’n vraag had ze niet verwacht. De uitkomst was ook mooi, bij nader inzien vond ze zelf ook dat doorsturen een beetje onzin was.
Met dank aan Mari, die me de handvatten gaf!
Nederlands
Deutsch